تقدیم به تمام پدران ایران زمین

 مردمانی که کنارم و با من روزگار می گذرانند می گویند پدر یعنی پایداری ، دلاوری و راد مردی . ولی من دوست دارم پدرم را جوری دیگر صدا بزنم .  

کاری که سالهاست نمیتوانم . پدر ، عمری به قدمت بشریت دارد . اما هر چه می گردم ، هر چه در دور و درازهای تاریخ کنکاش می کنم و هر چه به غارهای دست کند کلمات سفر میکنم ، واژه ای درخور موجودیت پدر پیدا نمیکنم . زن باشیم یا مرد تفاوتی نمی کند . هر دو به وجود خود افتخار میکنیم . اما گویی یک مرد با پدر شدن هویتی تازه می یابد و این موهبتی درخور اعتناست . آرزو دارم که روزی در میان واژه ها ، یک بغل از بهترین گفته ها و یک دریا از مواج ترین محبت ها را نثار بودنت کنم . همه روز مرد را جشن می گیرند . ولی هر فرزندی از پدر خود مرد تر نمی شناسد . من هم با خیلی ها موافقم . آن خیلی هایی که می گویند بسیار زود است که بتوان به بزرگ منشی ها و عظمت پدرانه های پدران پی برد . این را از پی آن می گویند که پای بشر را از گام گزاردن در چنین مسیرهایی کوتاه می بینند . من اما سعی می کنم آن قدری که پدرم را شناخته ام ، دو کار تکراری برایش انجام دهم . تکراری و همیشه تازه . رنگ فنا نا پذیر . سپاسگزاری و دوست داشتن بی ریا . آری کم است . تو بپذیر و کوچکم نشمار . چرا این را گفتم ؟ بزرگواری چون تو هرگز این گونه نخواهد بود . بدان اگر می توانستم راهی بهتر از در بوق و کرنا کردن جشن روز تو انجام دهم ، حتماً در صددش بر می آمدم . اما حالا که تشکر از تو در این چارچوب ها نمی گنجد ، به رسم ماٌ لوف ، طبق عادت و مثل همه می گویم پدرم روزت مبارک .