سخت می شد تو را فهمید یا که در مرثیه ی غمناک زندگ ات با تو هم آواز شد .
حتی احساس مترحمانه ی هر غریب و آشنا هم در برابر غرور نگاه بسته ات چاره ای ج تسلیم نداشت . آرامشت حسرت شور زندگی و شب های بی رفیقی را حکایت می کرد . کاش می شد ترانه ی تو را با ساز دیگری می خواندیم . کاش می شد در زنگ نقاشی به جای دامن چین دار و گیس های بلند نیمه ی تنهاییت را سایه روشن می زدیم . به جای کوه و جنگل و دریا و آن همه کلاغ های مسافر یک بار هم سقفی پر از ستاره های ریز و درشت می کشیدیم . به جای شمارش معکوس زنگ آمدنت ثانیه های تلخ رفتنت را کمین می کردیم . برای سهم ناباورانه ی تقدیر لبخندهای نایابت را یادگاری می گرفتیم . راستی یک روز برایم تعریف کن چرا بر سر سجاده ات زیر آن چارقد گلدار لبخند میزدی . من هم قول می دهم راز آن بوسه ی مخفی روزهای آخر را برایت بگویم . گرمی دستانت را به خاطر می آوری؟ یادت باشد من از امروز با تو عهدی دارم و همین بهانه مرا به بودن امیدوار می کند . هر وقت روی ماسه های ساحل بنشینم مسیر نگاهت را دنبال میکنم . به آرامش پشت موجهای بی رحم به پهنه ی بی نصیب افق دریا . یا به قهر و کرشمه های تکراری خورشید . دیگر دلم نمی گیرد . نه در هق هق بی دلیل غروب نه در نم نم مه آلود باران . وقتی بند دلت جایی گره خورده باشد بی گریه می گذری از متن هر چه یاد .
دکتر مجید فانی پور
دوست داشتم...